Zaadjes planten en bomen kweken
Blijf op de hoogte en volg Sjoerd en Elena
16 April 2014 | Botswana, Gaborone
Hallo, Dumela lieve mensen!
Daar zijn we weer… Onze laatste maanden zijn nu echt ingegaan, wat gaat het enorm snel. We moeten ons er soms aan herinneren om bijvoorbeeld iets op deze site te schrijven, dit omdat het leven hier voor ons grotendeels ‘normaal’ geworden is. Dit houdt niet in dat we ons niet meer verwonderen over de prachtige natuur, over ons geweldige avontuur en het feit dat we hier gewoon in the middle of nowhere zitten!
Als eerst willen we vertellen dat we eigenlijk gewoon apetrots zijn! We vertrokken een aantal maanden geleden naar Botswana met een droom, we wilden een bijdrage leveren aan het onderwijs in Botswana en op die manier de wereld een stukje beter maken. Idealistisch als we waren, dachten we dat we enorm grote dingen konden doen en de wereld écht konden verbeteren. Eenmaal hier, was het toch anders. We hebben op het project vele momenten meegemaakt waarin we twijfels hadden: ‘Doen we het wel goed? Wat blijft er echt van onze input over als we weg zijn? Wanneer gaan ze nu laten zien dat ze echt van ons leren? Waar blijft het eigen initiatief? Doen we het überhaupt wel ergens voor? Zijn de mensen hier klaar om zich echt verder te ontwikkelen? Willen ze eigenlijk wel dat wij hier zijn en hen helpen?’
Dit zorgde wel eens voor een ‘downmoment’ bij ons beiden. We stoeiden dan met al deze onzekerheden en twijfels en misten de vaste grond en het ‘gewone’ leven dat we in Nederland leidden. Dit samen met het water en de elektriciteit die om de haverklap uitvielen maakte dat we wel eens tegen de muur omhoog wilden lopen. Echter, telkens vonden we weer nieuwe motivatie, we hebben geleerd om deze op lastige momenten zelfs uit onze kleine teen te halen. En uiteindelijk bleek dat het toch zo erg niet was, en dat we absoluut iets konden betekenen hier! We hebben geleerd dat het niet altijd gaat om de grote dingen zoals waterputten slaan of mensen klaarstomen voor de universiteit. We hebben geleerd dat het gaat om zaadjes planten. We planten zaadjes, we geven leerkrachten én kinderen een goed voorbeeld, we hopen mensen te inspireren, al is het maar door te laten zien hoe je als man en vrouw liefdevol met elkaar om kunt gaan en liefde en warmte kunt geven aan kinderen. Dit maakt dat alle kinderen iedere dag wanneer ze ons zien met een grote lach een zelfverzonnen liedje zingen: ‘Elena le Sjoet, Elena le Sjoet, Elena le Sjoet!’ Wat betekent: ‘Elena en Sjoerd, Elena en Sjoerd’! Daarnaast komt er soms een ouder langs die ons een enorm grote glimlach schenkt en zegt dankbaar te zijn voor bijv. een nieuw warm vest dat haar kind heeft gekregen. Tevens kan het zomaar gebeuren dat we in de helpclass een schrift openslaan en er met veel smileys en hartjes instaat: ‘Elena is my friend very well!’.
Tot voor kort dachten we dat dit was waar we tevreden mee en trots op moesten zijn, en dat lukte eigenlijk al aardig goed! Echter, de laatste weken gebeurt er meer… We zien kinderen met stickers rondlopen op hun hoofd, wat betekent dat de leerkrachten eindelijk ook zelf positief aan het stimuleren zijn! Daarnaast werken we met een groepsplan, en heeft Elena eindelijk al een aantal keer de leerkracht zelf niet eraan hoeven herinneren! Sterker nog, de leerkracht vindt het leuk en doet het gewoon!!! Ze varieert éindelijk uit zichzelf meer in lessen en gebruikt hierbij lesvoorbeelden. En daarnaast: ze ziet eindelijk in hoe belangrijk het is om te differentiëren! Blijkbaar lukt het ons dus toch om naast geplante zaadjes ook kleine boompjes achter te laten! Dit geeft ons zo’n fijn gevoel en we zijn er zo trots op dat ons harde werken op deze manier op de mooiste wijze wordt beloond! Natuurlijk blijft de vraag voor ons: wat blijft er van over als wij weg zijn? Wie gaat dan het enthousiasme en de positieve energie in het project brengen? Wij zijn ervan overtuigd dat onze boompjes namelijk wel nog water nodig hebben om te kunnen blijven groeien en bloeien… We vertrouwen erop dat dit goed komt en dat we uiteindelijk in ieder geval zo ver gekomen zijn dat de staff het in ieder geval ‘kan’!
Verder hebben we hier een fantastisch leuk bezoek gehad van Lana en Meike die samen het vliegtuig ingestapt zijn en wel eens wilden weten hoe de bush bush er in het echt uitzag en of alles nog wel goed ging met ons;) Het waren echt geweldige tien dagen! We hadden een enorm drukke agenda en schema om ze alles te laten zien. We zijn met ze naar de cattlepost van vrienden van ons geweest, waar we midden in de woestijn door enorme regenplassen (zonder 4x4) naar huis moesten rijden; ze zijn natuurlijk op het project geweest, waar we de kinderen nieuwe truien hebben kunnen geven die gedoneerd zijn door het bedrijf van o.a. Lana’s moeder; ze zijn bij de kinderen thuis geweest; we hebben overnacht in het Rhino (waar Lana’s bed overigens zeiknat was door de hevige regenval en Sjoerd maar op de achterbank van de auto is gaan slapen zodat Lana en Elena lekker tegen elkaar aan konden lepelen); we zijn met ze naar Gaborone gegaan om hier babyleeuwen te aaien (die overigens niet zo heel erg baby meer waren en bijna een hap uit Elena’s sappige benen nam) en we hebben natuurlijk enorm veel gekletst en gelachen. Ze hebben hun ogen uitgekeken en ze zijn met een rugzak vol indrukken weer terug naar huis gegaan. Ze hadden het voor geen goud willen missen! En wij ook niet…
Daarnaast hebben we Sjoerds 25ste verjaardag hier natuurlijk uitgebreid gevierd! Als ‘verrassing’ had Elena Sjoerd meegenomen naar het Rhino Sanctuary om hier te kamperen en heerlijke gamedrives te maken en te genieten van de ondergaande en opgaande zon bij de waterpoel waar alle dieren water komen drinken. Deze verrassing bleef maar liefst twee dagen een verrassing, op de derde dag versprak Elena zich waardoor het cadeau al bekend was! Geen probleem, Sjoerd is hieraan gewend en het was zijn bijzonderste verjaardag ooit! Het weer was geweldig; we hadden een kampeerplaats midden in de bush voor ons alleen; we hebben enorm veel dieren gezien en genoten van prachtige zonsondergangen. On top of that: het luipaard, waar we al maanden naar zoeken in het Rhino, kwam ons ’s nachts nog even een bezoekje brengen! We lagen in onze tent, Sjoerd lag te snurken en Elena schrok op van het geluid van een luipaard. Ze dacht dat ze inmiddels een stoere bushchick was maar lag te bibberen als een rietje van angst. De grommen kwamen steeds dichterbij en ze maakte Sjoerd wakker. Ook Sjoerd vond het niet zijn allercomfortabelste kampeernacht ooit. Uiteindelijk werd het geluid minder en moest Elena enorm plassen. Sjoerd vond dit het domste idee ooit aangezien we niet wisten waar het luipaard was en zodra Elena uit de tent ging zou hij (of zij) haar natuurlijk meteen opeten! Elena kon het echter echt niet ophouden dus ging heel voorzichtig uit de tent terwijl Sjoerd overal scheen met zijn zaklamp. Ze wilde de bosjes inlopen maar Sjoerd greep nu echt in: ‘Ben je gek! Hier, op 10 cm van de tent kun je plassen en niet verder! En schiet op!’ Zo gezegd zo gedaan, Elena pieste bijna in de tent en samen overleefden we deze nacht. Op zondag kwamen ook onze vrienden langs om samen met Sjoerd zijn nieuwe levensjaar in te luiden met hapjes en drankjes bij de waterpoel. We zagen een prachtige zonsondergang én volle maanopkomst tegelijkertijd, magisch. Bij navraag bleek dus dat luipaarden eigenlijk helemaal niet van zo ver te horen zijn en dat áls je ze hoort ze heel dichtbij zijn! Nou, dat was dus het geval! Hoe dan ook, we leven nog en het was geweldig!
Waar we nu naar uitkijken zijn onze laatste weken op het project. In mei is de eerste term afgelopen en hebben we een vier weken durende vakantie. In deze vakantie zien we EINDELIJK onze lieftallige families weer. We reizen met hen naar Namibië, het noorden van Botswana en Zimbabwe. Hierna komen ze nog een week in Serowe, en na deze week………. Gaan wij al naar huis!! Op 15 juni komen we aan op Schiphol! Tot die tijd dus nog enorm mooie avonturen voor ons…. We zijn heel erg gelukkig en dankbaar voor al dit moois!
Heel veel liefs en groeten voor jullie allemaal! Geniet van de lente die eraan komt en denk alsjeblieft aan ons als jullie proosten op een terrasje… Daar hebben wij namelijk ook al zooooooooveeeeeeeel ZIN IN!!!
Dikke kussen uit Serowe van Elena le Sjoet!
Daar zijn we weer… Onze laatste maanden zijn nu echt ingegaan, wat gaat het enorm snel. We moeten ons er soms aan herinneren om bijvoorbeeld iets op deze site te schrijven, dit omdat het leven hier voor ons grotendeels ‘normaal’ geworden is. Dit houdt niet in dat we ons niet meer verwonderen over de prachtige natuur, over ons geweldige avontuur en het feit dat we hier gewoon in the middle of nowhere zitten!
Als eerst willen we vertellen dat we eigenlijk gewoon apetrots zijn! We vertrokken een aantal maanden geleden naar Botswana met een droom, we wilden een bijdrage leveren aan het onderwijs in Botswana en op die manier de wereld een stukje beter maken. Idealistisch als we waren, dachten we dat we enorm grote dingen konden doen en de wereld écht konden verbeteren. Eenmaal hier, was het toch anders. We hebben op het project vele momenten meegemaakt waarin we twijfels hadden: ‘Doen we het wel goed? Wat blijft er echt van onze input over als we weg zijn? Wanneer gaan ze nu laten zien dat ze echt van ons leren? Waar blijft het eigen initiatief? Doen we het überhaupt wel ergens voor? Zijn de mensen hier klaar om zich echt verder te ontwikkelen? Willen ze eigenlijk wel dat wij hier zijn en hen helpen?’
Dit zorgde wel eens voor een ‘downmoment’ bij ons beiden. We stoeiden dan met al deze onzekerheden en twijfels en misten de vaste grond en het ‘gewone’ leven dat we in Nederland leidden. Dit samen met het water en de elektriciteit die om de haverklap uitvielen maakte dat we wel eens tegen de muur omhoog wilden lopen. Echter, telkens vonden we weer nieuwe motivatie, we hebben geleerd om deze op lastige momenten zelfs uit onze kleine teen te halen. En uiteindelijk bleek dat het toch zo erg niet was, en dat we absoluut iets konden betekenen hier! We hebben geleerd dat het niet altijd gaat om de grote dingen zoals waterputten slaan of mensen klaarstomen voor de universiteit. We hebben geleerd dat het gaat om zaadjes planten. We planten zaadjes, we geven leerkrachten én kinderen een goed voorbeeld, we hopen mensen te inspireren, al is het maar door te laten zien hoe je als man en vrouw liefdevol met elkaar om kunt gaan en liefde en warmte kunt geven aan kinderen. Dit maakt dat alle kinderen iedere dag wanneer ze ons zien met een grote lach een zelfverzonnen liedje zingen: ‘Elena le Sjoet, Elena le Sjoet, Elena le Sjoet!’ Wat betekent: ‘Elena en Sjoerd, Elena en Sjoerd’! Daarnaast komt er soms een ouder langs die ons een enorm grote glimlach schenkt en zegt dankbaar te zijn voor bijv. een nieuw warm vest dat haar kind heeft gekregen. Tevens kan het zomaar gebeuren dat we in de helpclass een schrift openslaan en er met veel smileys en hartjes instaat: ‘Elena is my friend very well!’.
Tot voor kort dachten we dat dit was waar we tevreden mee en trots op moesten zijn, en dat lukte eigenlijk al aardig goed! Echter, de laatste weken gebeurt er meer… We zien kinderen met stickers rondlopen op hun hoofd, wat betekent dat de leerkrachten eindelijk ook zelf positief aan het stimuleren zijn! Daarnaast werken we met een groepsplan, en heeft Elena eindelijk al een aantal keer de leerkracht zelf niet eraan hoeven herinneren! Sterker nog, de leerkracht vindt het leuk en doet het gewoon!!! Ze varieert éindelijk uit zichzelf meer in lessen en gebruikt hierbij lesvoorbeelden. En daarnaast: ze ziet eindelijk in hoe belangrijk het is om te differentiëren! Blijkbaar lukt het ons dus toch om naast geplante zaadjes ook kleine boompjes achter te laten! Dit geeft ons zo’n fijn gevoel en we zijn er zo trots op dat ons harde werken op deze manier op de mooiste wijze wordt beloond! Natuurlijk blijft de vraag voor ons: wat blijft er van over als wij weg zijn? Wie gaat dan het enthousiasme en de positieve energie in het project brengen? Wij zijn ervan overtuigd dat onze boompjes namelijk wel nog water nodig hebben om te kunnen blijven groeien en bloeien… We vertrouwen erop dat dit goed komt en dat we uiteindelijk in ieder geval zo ver gekomen zijn dat de staff het in ieder geval ‘kan’!
Verder hebben we hier een fantastisch leuk bezoek gehad van Lana en Meike die samen het vliegtuig ingestapt zijn en wel eens wilden weten hoe de bush bush er in het echt uitzag en of alles nog wel goed ging met ons;) Het waren echt geweldige tien dagen! We hadden een enorm drukke agenda en schema om ze alles te laten zien. We zijn met ze naar de cattlepost van vrienden van ons geweest, waar we midden in de woestijn door enorme regenplassen (zonder 4x4) naar huis moesten rijden; ze zijn natuurlijk op het project geweest, waar we de kinderen nieuwe truien hebben kunnen geven die gedoneerd zijn door het bedrijf van o.a. Lana’s moeder; ze zijn bij de kinderen thuis geweest; we hebben overnacht in het Rhino (waar Lana’s bed overigens zeiknat was door de hevige regenval en Sjoerd maar op de achterbank van de auto is gaan slapen zodat Lana en Elena lekker tegen elkaar aan konden lepelen); we zijn met ze naar Gaborone gegaan om hier babyleeuwen te aaien (die overigens niet zo heel erg baby meer waren en bijna een hap uit Elena’s sappige benen nam) en we hebben natuurlijk enorm veel gekletst en gelachen. Ze hebben hun ogen uitgekeken en ze zijn met een rugzak vol indrukken weer terug naar huis gegaan. Ze hadden het voor geen goud willen missen! En wij ook niet…
Daarnaast hebben we Sjoerds 25ste verjaardag hier natuurlijk uitgebreid gevierd! Als ‘verrassing’ had Elena Sjoerd meegenomen naar het Rhino Sanctuary om hier te kamperen en heerlijke gamedrives te maken en te genieten van de ondergaande en opgaande zon bij de waterpoel waar alle dieren water komen drinken. Deze verrassing bleef maar liefst twee dagen een verrassing, op de derde dag versprak Elena zich waardoor het cadeau al bekend was! Geen probleem, Sjoerd is hieraan gewend en het was zijn bijzonderste verjaardag ooit! Het weer was geweldig; we hadden een kampeerplaats midden in de bush voor ons alleen; we hebben enorm veel dieren gezien en genoten van prachtige zonsondergangen. On top of that: het luipaard, waar we al maanden naar zoeken in het Rhino, kwam ons ’s nachts nog even een bezoekje brengen! We lagen in onze tent, Sjoerd lag te snurken en Elena schrok op van het geluid van een luipaard. Ze dacht dat ze inmiddels een stoere bushchick was maar lag te bibberen als een rietje van angst. De grommen kwamen steeds dichterbij en ze maakte Sjoerd wakker. Ook Sjoerd vond het niet zijn allercomfortabelste kampeernacht ooit. Uiteindelijk werd het geluid minder en moest Elena enorm plassen. Sjoerd vond dit het domste idee ooit aangezien we niet wisten waar het luipaard was en zodra Elena uit de tent ging zou hij (of zij) haar natuurlijk meteen opeten! Elena kon het echter echt niet ophouden dus ging heel voorzichtig uit de tent terwijl Sjoerd overal scheen met zijn zaklamp. Ze wilde de bosjes inlopen maar Sjoerd greep nu echt in: ‘Ben je gek! Hier, op 10 cm van de tent kun je plassen en niet verder! En schiet op!’ Zo gezegd zo gedaan, Elena pieste bijna in de tent en samen overleefden we deze nacht. Op zondag kwamen ook onze vrienden langs om samen met Sjoerd zijn nieuwe levensjaar in te luiden met hapjes en drankjes bij de waterpoel. We zagen een prachtige zonsondergang én volle maanopkomst tegelijkertijd, magisch. Bij navraag bleek dus dat luipaarden eigenlijk helemaal niet van zo ver te horen zijn en dat áls je ze hoort ze heel dichtbij zijn! Nou, dat was dus het geval! Hoe dan ook, we leven nog en het was geweldig!
Waar we nu naar uitkijken zijn onze laatste weken op het project. In mei is de eerste term afgelopen en hebben we een vier weken durende vakantie. In deze vakantie zien we EINDELIJK onze lieftallige families weer. We reizen met hen naar Namibië, het noorden van Botswana en Zimbabwe. Hierna komen ze nog een week in Serowe, en na deze week………. Gaan wij al naar huis!! Op 15 juni komen we aan op Schiphol! Tot die tijd dus nog enorm mooie avonturen voor ons…. We zijn heel erg gelukkig en dankbaar voor al dit moois!
Heel veel liefs en groeten voor jullie allemaal! Geniet van de lente die eraan komt en denk alsjeblieft aan ons als jullie proosten op een terrasje… Daar hebben wij namelijk ook al zooooooooveeeeeeeel ZIN IN!!!
Dikke kussen uit Serowe van Elena le Sjoet!
-
16 April 2014 - 16:56
Ineke En Guus:
Allo allo elena le Sjoet,
En dan houd het op....
Wat is de tijd omgevlogen. Dat jullie het leuk hebben gehad konden we elke keer weer lezen in jullie verslagen. Even dacht ik nog, die zullen toch niet daar blijven....?
Maar gelukkig de terugreis staat vast al zullen jullie best wel weer moeten wennen aan dat haastige van die Nederlanders.
In ieder geval wensen wij jullie nog een hele mooie laatste paar weken, en als dan straks jullie ouders en familie er zijn is het helemaal genieten.
We horen wel als jullie thuis zijn het laatste reisverslag.
Geniet ze en alvast een goed reis en tot gauw! Xx ons -
16 April 2014 - 17:08
Marrigje :
Haa lieve Sjoerd en Elena,
Wat een mooi verhaal weer, ik geniet er steeds van als ik jullie bijzondere verhalen lees!
Ook ik ben trots op wat jullie allemaal hebben bereikt met het projcect, super:)
Nog een aantal weken en dan komen jullie (eindelijk) weer terug en begint hier een nieuw avontuur. Maar na dit mooie avontuur moet dat zeker goed komen:)
Tot gauw en een dikke kus
Jullie zusje -
16 April 2014 - 17:36
Lara:
Ha Sjoerd en Elena,
Wat een mooi en bijzonder verhaal weer.. En hoe mooi beschrijven jullie dat het gaat om zaadjes planten, dat is inderdaad waar het om gaat denk ik! Het is een kroon op jullie werk dat deze zaadjes langzaamaan uitgroeien tot kleine boompjes en wie weet groeien er na een tijdje mooie, nieuwe vruchten aan! Wat we vanuit hier zien en meekrijgen van jullie vind ik fantastisch. In de levens van de Botswaanse kinderen, maar ook volwassenen, zullen jullie namen zeker van betekenis blijven!!!
Ik ben trots op jullie! Succes en veel plezier en geniet-momenten de laatste maanden en een heel mooie reis samen met jullie families. Carpe diem!
Xxxx -
16 April 2014 - 19:19
Jan En Mia Tielen :
Hallo Elena en Sjoerd,
We hebben al jullie verhaaltjes gelezen en het schijnt enorm mooi te zijn bij jullie. Kunnen jullie die boompjes geen bemesting geven voor de komende jaren.? Misschien kunnen jullie wel iemand aanstellen die hiervoor iedere dag zorgdraagt. Dit is zonder twijfel een hele ervaring voor jullie en wij hebben dan ook veel respect hier voor. Wij wensen jullie nog een mooie vakantie tijd en let goed op je zelf.[ met al die beesten] Groetjes van uit een zon overgoten America.
Jan en Mia Tielen
-
16 April 2014 - 19:53
Gert:
Elena le Sjoet, wat een prachtig verhaal. Jullie kunnen trots op jezelf zijn. Jullie hebben eruit gehaald wat erin zit. En ik weet zeker dat die zaadjes die kleine bomen worden zeker door zullen groeien als jullie weg zijn.
Gelukkig kun je soms wel het verschil maken wat je graag wilt. En dat hebben jullie zeker gedaan, chapeau!
Geniet van jullie laatste maanden daar! Heel veel groetjes, Gert. -
16 April 2014 - 21:18
Loes Linders:
Hee Elena le Sjoet!
Wat leuk om weer wat van jullie te horen en wat heerlijk dat jullie zoveel zaadjes hebben kunnen planten en ze zelfs al uit zien komen, wat mogen jullie trots zijn op jezelf :)!
Geniet geniet geniet nog van de laatste paar maanden, de tijd vliegt he! Alvast enorm veel plezier met jullie families, wat moet het heerlijk zijn om die weer te knuffelen!
Heel veel liefs!
Loes -
17 April 2014 - 01:20
Yvonne:
Dumela Lieve engeltjes,
Wat een bijzonder mooi verhaal van jullie avontuur van de afgelopen 8 maanden
in the middle of nowhere!
Nu hebben jullie zelfs nog twee mooie maanden Te gaan...!
Een vraagje: die vrienden die in het rhino park langs kwamen hè...
Waren dat 'de Lions' ???? ;) whuhahaha....!!
Ik kan niet wachten tot het 15 juni is...!!
LIEFS!!! XXXX
-
17 April 2014 - 08:56
Marike:
Ha Elena le Sjoet!
Heerlijk om jullie verhaal te lezen, jullie schrijven het ook wel ontzettend mooi op! Als jullie straks terug zijn kunnen jullie al deze mooie verhalen vertellen en doorgeven aan iedereen!
Ik weet eigenlijk wel zeker dat jullie gaan genieten van de laatste maanden!
dagdag Marike -
24 April 2014 - 18:55
Linda Classens:
Ha Lena en Sjoerd
Jullie hebben echt miniwondertjes verricht daar! Kinderen zijn daar blijer geworden door jullie. Echt supertof jullie inzet!
Wat een spannend verhaal bij dat luipaard plassen, wat een lef, maar ja, als de nood hoog is ben je tot veel in staat.....
Nog ff volhouden he samen. Nog even en dan komt de allerliefste familie die kant op.
Een hele mooie en fantastische tijd wensen wij jullie nog toe daar.
Geniet van alle mooie en inmiddels "normale" momenten.
Wij verheugen ons erop jullie weer in ons landje waarin het straks hopelijk volop zomer is te mogen begroeten.
Heel veel liefs, Paul, Linda, Evy en Kris -
01 Mei 2014 - 11:11
Mia:
Hallo lieve schatten, wat moet ik aan alle voorgaande reacties nou nog toevoegen...??? Het is allemaal gezegd, fantastisch hoe jullie daar met zijn tweetjes ( ook in de moeilijkere tijden ) de draad weer samen hebben opgepakt en gemotiveerd zijn gebleven en tot op heden nog steeds zijn. Jullie plukken zelfs al de vruchten van jullie werk, wie weet gaan jullie het nog eens terugzien...???
Bijna nu naar Patty en samen genieten van een welverdiende vacantie in Zuid-Africa. Ik wens jullie alvast heel mooie dagen toe, en nóg één ding, de tijd is achteraf gezien gevlogen, ook voor ons ;-).
Nog héél veel succes de laatste weken/dagen en tot de 15de juni !!! ;-)
Lieve groetjes van een popelende mama Mia, Oók ik ben héél trots op jullie resultaat aldaar !!!! XXXXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
