Living the African dream

Lieve volgers,

Hier zijn we weer met een update. Hoe gaat het met jullie? Druk aan het discussiëren over wel of niet Sinterklaas vieren? Aan het genieten van de herfst?

Terwijl wij dit schrijven genieten we van heerlijke aardse geuren die na een verpletterende Afrikaanse regenbui vrij zijn gekomen. De lucht is ongelofelijk prachtigmooi, stel je dit voor: een zonsondergang, helderroze wolken gecombineerd met scherp afgetekende donkere onweerswolken en intens blije mensen op straat. Want: het heeft weer geregend! En het was een goede bui! We hebben genoten vanuit ons huisje met al onze ramen en deuren wijd open om de heerlijke geuren en de frisse lucht te voelen stromen. Wat geeft Botswana ons toch veel energie en geluk… Dat beseffen we keer op keer. We hoeven er hier niet eens moeite voor te doen om te genieten van kleine dingen die heel groots kunnen zijn, bijvoorbeeld zo’n heftige regenbui. We doen ons best om dit aan jullie te omschrijven, maar eigenlijk moet je het gewoon meemaken. Het is namelijk onbeschrijfelijk… Botswana steelt ons hart en we genieten intens van het leven van onze African dream…. :-)

In deze African dream komen ook heftige dingen voor. Donderdag op het schooltje is ons iets ter oren gekomen waar we nog van aan het bijkomen zijn. Een echte cultuurshock hadden we tot nu toe nog niet gehad hier, echter gisteren hebben we iets gehoord waar we toch wel even flink misselijk van werden. Wat blijkt? Onze lieve, prachtige Bokopano-kids worden bedorven met seksuele activiteiten! Er was een jongen die de hele tijd aan z’n zaakje zat te krabben, dus vroeg de leerkracht of hij niet even z’n broek naar beneden wilde doen. Vervolgens stuurde ze hem door naar Sjoerd, haha, Sjoerd had nog nooit zo’n lange kinderslurf gezien op 20 cm afstand van z’n neus. Dit gaf hem ook de gelegenheid om te kijken wat er aan de hand was: het zaakje van de jongen was nogal rood en opgezwollen.. De leerkracht zou bij de moeder aangeven dat ze met hem naar de clinic moest. Even later vertelde ze ons hoe het kwam dat veel van deze kinderen hier last van hebben… Namelijk: ze zien hun ouders met Jan en alleman het bed delen en gaan dit zelf ook met leeftijdsgenoten naspelen. De leerkracht heeft zelfs zien gebeuren dat twee van onze playschoolmeisjes van vijf jaar met hun broek naar beneden jongens naar zich toe aan het roepen waren en vervolgens er bovenop klommen… Deze kinderen kunnen dus op kleuterleeftijd al last hebben van SOA’s… Daarnaast komt het op grote schaal voor dat ze het bed delen met ‘hun oom’ op zeer jonge leeftijd. Wij vonden het ongelofelijk en werden misselijk van deze verhalen… Let wel, we hebben het hier over de allerlaagste sociale groepen van Botswana waar dit gebeurt, het is dus niet zo dat alle kinderen in Botswana dit doen. Onze eerste reacties waren: hoe kunnen we hier iets aan doen? Waarmee kunnen we helpen om dit te voorkomen? Kunnen we ouders voorlichten hoe hier mee om te gaan? Seksuele voorlichting geven aan kleuters (ja, aan KLEUTERS)? De leerkracht gaf aan dat we hier vrij weinig aan konden doen. Het ging al jaren zo, de mensen leven bij elkaar in één hutje en de kinderen zien alles gebeuren en willen dit naspelen. Wanneer hun ouders hen hierop betrappen krijgen ze slaag, maar denk maar niet dat hen wordt uitgelegd WAAROM het niet de bedoeling is dat ze dit naspelen. Want als je het hebt over voorlichten, mogen de kinderen er absoluut niks van weten en mag het woord seks of soa nog niet eens vallen… Wat is dit lastig zeg, een enorm cultuurverschil. Wij kunnen onze cultuur natuurlijk niet opdringen, maar betekent dit dan dat dit maar zo moet blijven doorgaan? Hier worstelen we mee…

Gelukkig zijn er naast de regenbui van net ook enorm veel andere dingen waar we gigantisch blij van worden hier in Botswana. We hebben de afgelopen weekenden geweldige dingen gezien en meegemaakt. Zo zijn we naar een cattlepost geweest. Voor iedereen die denkt: ‘huh, een cattlepost, wat is dat?’. Nou, mensen die het hier financieel goed hebben, hebben vaak een cattlepost. Ze houden vee midden in de bush en verkopen het vlees aan winkels/slagers. De ene cattlepost is groter dan de andere, en wij waren op een vrij grote (zeg maar gerust een gigantische). We hebben duizend prachtige koeien, stieren en kalven mogen begroeten tijdens zonsondergang; we sliepen op een prachtige boerderij in de openlucht; we zwommen onder de sterren en we genoten van de zonsopgang. Jezus wat is het prachtig om zo overgeleverd te zijn aan de hemelse natuur en wakker te worden van immens veel vogels die zich al fluitend wassen, praktisch naast je bed. Tijdens het begroeten van al die duizenden koeien, stieren en kalven sprong Sjoerd wel de hele tijd zo’n beetje vijf meter in de lucht toen een jonge enthousiaste puppy van het personeel van deze cattlepost (die Sjoerd beschreef als een wandelend rabiësmonster op vier poten) met de beagle van de farmer speelde en iets te dicht langs z’n benen schoof. Daarentegen stond Elena te dollen met alle honden en half te zoenen met een prachtige koe en moest de farmer lachen omdat hij zich afvroeg wie nou eigenlijk wie zou beschermen bij het zien van een enorm leopard. Dit hebben we gelukkig nog niet hoeven ontdekken, maar de farmer had zo zijn vermoedens…. Wat de farmer echter niet wist, was dat Elena die nacht onder de sterren trillend als een rietje tegen Sjoerd aankroop bij het horen van ieder vreemd geluid. Dit nadat de farmer had verteld dat de leopards, die hier op het vee jagen, vooral ’s nachts actief waren en drie meter over een hek heen konden springen als ze honger hadden… Brrrrrrrrr….

Daarnaast zijn we het vorige weekend in het Rhino Sanctuary geweest. Nadat we alle dieren hadden gezien die we in Nederland ook konden spotten (koeien, ezels, immens veel kippen en hanen, honden, vogels, etc.) was het dan eindelijk zover… We gingen de bush bush in en zouden het echte Afrikaanse wild tegen het lijf lopen (of nou ja, liever niet dus…). Voor de gelegenheid had Elena maar haar dierenprint jumpsuit aangetrokken, met als motto: ‘hoe meer ik zelf op één van hen lijk, hoe dichterbij ik kan komen!’ Dat dichterbij komen leek Sjoerd niet zo’n goed idee. Nadat we bij de eerste pan aangekomen waren (drinkplaats voor dieren) en daar vijf dikke dames en heren spotten (jawel, RHINO’S!) sprong Elena van enthousiasme uit de 4x4 (die overigens geen 4x4 bleek te zijn, maar daarover later meer). Sjoerd opende zijn raam en eiste dat Elena terugkwam. Voor het zelfde geld zou er een cheeta aan komen rennen die haar in één hap op zou eten. Elena vond het echter veel te heerlijk om buiten in de frisse stoflucht te zijn en genoot van het uitzicht en het vrije gevoel! Even later kwam ook Sjoerd uit de auto, op zijn hoede voor het gevaar… Echter: het was zo gaaf!!! Na de Rhino’s zagen we tevens prachtige giraffen, op wel 3 meter afstand… Ook meneer Pumba was natuurlijk van de partij! Hij racete voorbij (waarschijnlijk werd hij achterna gezeten door ’n denkbeeldige leeuw en had Timon hem aangespoord: ‘Vlug Pumba, bewegen! Ge hebt ’t over ‘nne leeuw, en leeuwen eten ons ooooooop!’). Ook zagen we enorm veel antilopen, gemsbokken, impala’s, noem maar op… Dit was de absolute African feeling! In de wilde natuur genieten van al het moois dat Botswana te bieden heeft… Wat we echter nog niet wisten, was dat deze African feeling later op de dag nog meer aanwezig zou zijn. Na onze eerste gamedrive hadden we een stop voor hapjes en drankjes, ook heerlijk! Hierna besloten we om nog voor een sunsetgamedrive te gaan. Immers, rond zonsondergang komen heel veel dieren nog iets drinken bij de grote waterplassen, zeker in de droogte die op dat moment zo aanwezig was. We stapten weer in onze 4x4 (althans, dat geloofden we nog steeds) en dachten te gaan genieten van een heerlijke, relaxte sunsetgamedrive… Echter, na de eerste honderd meters, besloot onze wagen opeens om niet meer vooruit te komen. We zaten stuck! Wat betekende: uitstappen en duwen!! Wij vonden het nog steeds wel spannend, avontuurlijk en dus leuk… Het werd echter al snel duidelijk dat we nog veel te leren hadden over het Afrikaanse leven. Onze African dream werd ruw verstoord, en wij maar denken dat we al bijna een echte bushman en bushgirl waren! Nadat we al onze spierballen aangespand hadden en op volle kracht gingen duwen (en we allebei achter een wiel stonden), ging de kar eindelijk vooruit! Maar, HOE??? Stel je dit voor: enorm veel los zand en grote autowielen die opeens weer kunnen draaien na zich helemaal ingegraven te hebben. Juist, we kregen een ENORME zandlawine over ons heen… Werkelijk alles zat onder het zand, we waren twee lopende zandmonsters, bush-dummies die we nog zijn… De 4x4 bleek niet te werken…. Natuurlijk konden we er al snel enorm om lachen, wat echter niet fijn was, was dat onze camera het hierdoor begaf. Er was zand in de lens gekomen, terwijl hij in een cameratas in Sjoerd z’n broekzak zat. Dan weten jullie dus hoe enorm veel zand we over ons heen hebben gekregen… We baalden enorm vanwege de camera, hierna hebben we dus niet meer de tien prachtige zebra’s gefotografeerd die water kwamen drinken bij zonsondergang … Daarnaast is er dus geen foto van ons helemaal onder het zand, maar dat laten we aan jullie fantasie over! Godzijdank heeft een zeer technische Botswaan deze camera later weer aan de praat gekregen en kunnen we nu weer volop onze droom vastleggen…

We willen afsluiten met iets enorm grappigs/geks… Over cultuurverschillen gesproken… Na onze Rhino/zand-dag vorig weekend, gingen we even wat drinken in een bar om het zand tussen onze kiezen weg te spoelen. Hierbij maakten we kennis met twee Botswanen waar we zo’n beetje de hele avond mee gekletst hebben… Wat blijkt? Voor Nederlandse begrippen hebben we drankjes gedronken met de Botswaanse prins Maurits en prins Pieter-Christiaan! Ze zaten gewoon aan onze tafel in een bar! Het waren familymembers van de Khama-familie, de royalties van Botswana! Is dat nou niet gaaf… Ze waren gewoon hartstikke normaal, hadden geen beveiliging nodig en mengden zich onder ‘het gewone’ volk (voor zover je ons gewoon kunt noemen natuurlijk ;) ). Wat nog meer bijzonder is, is dat gezinnen van ons project die we opzochten thuis in de tuin van meneer de president himself wonen. Ze kennen hem goed en hij organiseert vaker feesten voor de arme kinderen om hen een fijne avond/dag te bezorgen. Wij vinden het zo bijzonder hoe vredig men in dit land met elkaar omgaat en hoe men elkaar als gelijke behandelt… Wat doen wij in NL toch moeilijk met al onze beveilging, waarom elkaar niet gewoon accepteren als gelijke en van dat enorme voetstuk afhalen? Een prins hoeft zich geen beter mens te voelen dan een marktverkoper, ieder doet zijn eigen ding in het leven en accepteert hierin dat iedereen anders is. Het is heel mooi om dit te ervaren…

We hopen dat jullie weer genoten hebben van een stukje uit onze African dream en dat jullie ook allen jullie eigen ‘dream’ beleven…

Heel veel liefs van ons en keep on dreaming!!

PS. We horen graag wie van jullie het gelukt is om als eerste thee te drinken met prinses Amalia!