Gelukkig zijn, genieten en... op duiven schieten!

Haaaa lieve en trouwe volgers van onze grote reis!!

Wat leuk opnieuw weer om alle reacties van jullie te lezen en voor ons heel leuk om te merken dat jullie zo enthousiast reageren! Wij krijgen alleen maar zin om meer nieuwe verhalen te schrijven.

Laten we verder gaan waar we het vorige verhaal gestopt zijn… onze VAKANTIE!!! Die kwam als geroepen na de eerste weken druk te zijn geweest met wennen aan dit prachtige land, de nieuwe cultuur, de mensen, het werken op het schooltje en het opdoen van Botswaanse levenslessen! Gelukkig hebben we een vakantie gehad met net zo veel indrukken, belevenissen, mooie en ook minder mooie momenten als in onze eerste weken in Botswana, en natuurlijk willen we niets liever dan deze met jullie delen! De vakantie was trouwens, voor de geïnteresseerden, om te vieren dat Botswana op 30 september 1966, onder de eerste president Ian Khama, onafhankelijk werd van Engeland en dit jaar dus al 47 jaar onafhankelijk is!

Na de eerste twee vakantiedagen vooral lekker Nederlands bezig te zijn geweest (lees: een ‘to do’ lijstje afwerken met praktische dingen die nog geregeld moesten worden), waren we zaterdag uitgenodigd voor de opening van een nieuw restaurant hier in Serowe. Elena stuiterde al de hele dag als een pasgeboren springbok in het rond omdat ze wist dat er bij deze opening een broodje hamburger op haar lag te wachten!! Ze kon dan ook niet wachten om te vertrekken en gehoor te geven aan deze primaire levensbehoefte. Eenmaal aangekomen bleken de gasten vooral te bestaan uit dansende dronken Botswanen die afkwamen op de muziek en het feit dat ieder tweede biertje gratis was… het zijn net Nederlanders die Botswanen!!! Gelukkig bleken er ook bekenden van ons te zijn en werden we uitgenodigd voor een dagje op een pigfarm midden in de bush.
Nadat we na deze opening op onze weg naar huis waren uitgenodigd voor het tweede feestje van die dag, beleefden we een nieuwe Afrikaanse primeur… We zaten heerlijk aan het zwembad te genieten van een zeer goede Zuid-Afrikaanse wijn, een heerlijke pizza en leuk gezelschap toen plotseling moeder aarde besloot dat ze ook wilde meedelen in onze vreugde... drup.. drup.. drup drup drup drup drup... boven ons brak de hemel open: WOW, we waren getuigen van onze eerste rain in Africa!! Om ons heen steeg overal gejuich op omdat de mensen hier al sinds december 2012 bidden en dansen voor regen, maar wij waren vooral bezig om onze wijn en pizza in veiligheid te brengen. Toen we warm en droog onder een stroparasol zaten, begrepen we waarom Toto ‘the rain down in Africa blesses’.. Nooit eerder geroken heerlijke aardse geuren, overal lachende en blije mensen en prachtige bliksemschichten waren overal om ons heen.. een super ervaring voor ons als ‘niet regenliefhebbers’!! Helaas voor de Botswanen, en inmiddels ook voor ons, duurde deze hele ervaring welgeteld drie hele minuten. Moeder aarde had haar zegje gedaan en het was weer droog, warm en windstil. Het was zoals ze dat hier noemen dan ook een hi-bye rain. De mensen om ons heen bleven echter vrolijk en wisten het zeker: ‘Als het regent in het weekend van Independence day, dan volgt er een goed en vruchtbaar jaar.’ Wij kunnen stiekem ook niet wachten op de volgende heftige regenbui, maar om nou mee te gaan bidden voor regen… jullie zullen begrijpen dat ons dat nog net iets te ver gaat! ;)

Een volgende primeur voor ons kwam op zondag: De pigfarm! Samen met Nora, Adir en hun twee zoontjes gingen we met heel veel zin en nieuwsgierigheid naar hun farm. Elke zichzelf respecterende inwoner van Serowe schijnt hier namelijk een farm te hebben waar koeien, varkens of geiten lopen die worden gefokt en verkocht om hun vlees. Iedereen sprak erover, maar wij hadden er nog nooit een gezien. Nu dus het grote moment… Met Sjoerd aan het stuur en Elena als fotograferende passagier reden we steeds verder Serowe uit en de bush in. Van het asfalt gingen we over op een verharde zandweg om vervolgens verder te rijden in het losse zand tussen de bomen, stuiken en stenen door de Afrikaanse wildernis in! We knepen hem ondertussen een klein beetje, aangezien iedereen ons had aangeraden met onze (oude) auto vooral niet te ver weg te gaan uit Serowe en al helemaal niet door los zand te rijden aangezien het geen 4X4 is. Vol goede moed bleven we echter de witte 4X4 truck volgen, die voor ons uit makkelijk door alle zanderige bochten manoeuvreerde. Na een avontuurlijke rit door de bush bush, waarbij Elena bij elke bocht hoopte dat er een olifant of neushoorn voor onze auto zou staan en Sjoerd stiekem uitkeek naar een vriendelijke ontmoeting met een luipaard, kwamen we uit bij een paar omheinde hokken met varkens en een zitje met vuurplaats: De pigfarm. We werden even overdonderd door het minimale van deze farm. Het zag er oud uit, maar tegelijkertijd ook heel natuurlijk omdat alles was gemaakt van spullen uit de bush. Echt een fijne plek om op zondagmiddag totaal in the middle of nowhere helemaal tot rust te komen. We zaten dan ook met z’n allen rond een vuurtje toen de kat, die daar nota bene is om op ratten te jagen, begon te mauwen om eten. Adir pakte een geweer uit de auto en zei: “Oh, he’s hungry. I’ll go hunting and shoot him some birds” waarop Elena grote ogen opzette en Sjoerd even met z’n oren klapperde. Even dachten we nog dat het een luchtbuks was, maar nee… dit was het echte werk! Sjoerd keek met grote aandacht en het enthousiasme van een kleine jongen toe hoe Adir op duiven ging jagen. Adir merkte dit op en vroeg of Sjoerd het niet ook wilde proberen. Natuurlijk wilde Sjoerd dat!! En ook Elena voegde zich snel bij Adir en Sjoerd om uit te proberen of het beroep van soldaat misschien nog iets voor haar was, mocht een baan als leerkracht er niet in zitten. We moesten eerst oefenen op twee blikjes die op ongeveer 20 meter afstand op de grond werden neergezet. Met het geweer in de hand nam Sjoerd plaats.. richten, stilhouden, ontgrendelen, uitademen en schieten… RAAK! De eerste keer! Zo trots als een klein kind gaf Sjoerd het geweer aan Elena. En ook Elena schoot midden in de roos! Zo, nu konden we dan echt op duivenjacht. Samen trokken we, als twee doorgewinterde leeuwen op jacht, al sluipend de bush in totdat we op een gegeven moment alleen nog maar bomen en struiken zagen en de wind om ons heen hoorden. Stil wachtten we tot er een vogel op een van de takken in de bomen zou landen. Eenmaal geland begon ons werk… geweer laden, richten, ontgrendelen, schieten, en… MIS! Een bewegend object bleek toch wat moeilijker dan een blikje.. Na twee keer oefenen was het de derde keer dan toch raak! In een wolk van losse veren kwam er een duif naar beneden en schoot er een hongerige kat langs ons heen op zoek naar zijn eten. Een beetje beduusd, maar toch ook met adrenaline van de kick, keken we elkaar aan… we hadden zojuist een duif gedood! Ondanks dit succes besloten we om onze schiettalenten maar niet verder te ontwikkelen. Eén duif naar de volgende wereld helpen was wel voldoende. Eenmaal terug bij de rest beleefden we opnieuw een primeur. Als twee hongerige leeuwen terug van de jacht mochten we nu aanvallen op een impala! Gelukkig wel eentje uit de supermarkt en verwerkt in een typisch Afrikaans gerecht: potjie (zeg: Poykie). Een stoofpotje met vlees, aardappels en allemaal verschillende groenten met wijn, cola, bier en water als vocht om te binden. We voelden ons echt Afrikanen daar midden in de bush na ons jachtavontuur en met een echt Afrikaanse maaltijd.

De volgende dag maakten we ons op voor weer ons volgende avontuur: Kamperen in de wilde Afrikaanse natuur. Warrick, een bevriende blanke Botswaan, kende een mooie plek om te hiken en te kamperen en wij wilden natuurlijk heel graag mee! Tijdens de hike door een prachtige kloof kwamen we langs kleine stroompjes en watervallen en klommen we op handen en voeten over rotsen en keien omhoog. Opeens stak Elena haar hand op en fluisterde: “Look, there…” Op zo’n vijftien meter afstand liepen er drie grote bavianen rustig door de bosjes!! Wauw, wat blijft het toch prachtig om al deze dieren in het wild tegen te komen! Er kon weer een vinkje in ons boek, want we hadden weer een nieuw dier uit de Lion King gezien. Rafiki: check! We wachten met smart op een ontmoeting met de koning zelf!! Na het zien van de bavianen zei Warrick: “You have to watch out here, clap your hands when you’re walking through the bushes.” Op de vraag waar we dan voor uit moesten kijken kregen we als antwoord: “Last time I was here I nearly stepped on three huge black mamba’s.” BLACK MAMBA’S!!! Sjoerds hartslag schoot in één klap over de 200, want als Sjoerd ergens bang voor is dan zijn het slangen. Vanaf dat punt was er dus voor Sjoerd alleen nog maar een focus op de grond en op de plekken waar hij zijn handen en voeten neer moest zetten. Gelukkig kon hij opgelucht ademhalen en zijn we zonder black mamba’s of andere slangen te zien, maar wel met rode handen van het harde klappen, uitgekomen bij de uitkijkpost. Hier hadden we een fantastisch uitzicht over de weidse vlakten in de verte en zagen we vele gieren op de rotsen zitten en over onze hoofden scheren! Opnieuw een vinkje in ons dierenboek… Waarschijnlijk wachtten deze gieren vooral totdat één van ons te pletter zou vallen zodat ze aan konden vallen en hun honger konden stillen….
Terug op onze kampeerplek hebben we een kampvuur aangelegd en hierbij spareribs gegeten en rode wijn gedronken. Ondertussen als echte Timon en Pumba genoten we van al die brandende bollekes van gas, duizenden kilometers hiervandaan (of waren ’t vuurvliegskes die fonkelen in die grote blauwe ‘dinges’?), een sterrenhemel zoals we nog nooit gezien hadden, wow, het deed bijna pijn aan onze ogen zo veel felle, prachtige sterren! Hoe langer we keken hoe meer sterren er te zien waren en hoe meer Elena als volleerd sterrenkundige een college hield over welke mogelijke sterren dat wel niet allemaal zouden kunnen zijn (bedankt Jerome!). Onze dag was perfect, Sjoerd bleef vertellen hoe mooi hij alles vond en Elena kon alleen maar glimlachen uit dankbaarheid voor dit alles. We voelden het geluk door ons hele lichaam stromen!
Helaas voelde Sjoerd ’s nachts iets heel anders door zijn lichaam stromen en kon hij nog net op tijd de tent open ritsen om de spareribs en rode wijn achterstevoren weer terug te geven aan de natuur… Elke 50 minuten werd Elena wakker van een tent die open geritst werd en Sjoerd die na een paar minuten zei: “Je moet echt even komen kijken, ik zie weer meer sterren dan net. Het is echt prachtig!” Het duurde even, maar na de derde keer was Elena dan eindelijk overtuigd dat ze toch echt even moest komen kijken. Vanaf dat moment (4.00 uur ’s morgens) hebben we samen naar de sterren en de zonsopgang gekeken en geluisterd naar de Afrikaanse natuur die tot leven kwam, alleen af en toe onderbroken door Sjoerd die naar de wc rende om gehoor te geven aan zijn opgelopen natuurlijke virus… Een ellendige nacht voor Sjoerd dus, maar ondanks dat ook een mooie ervaring rijker, want wat was het ook bijzonder om zo de zonsopgang mee te maken en de mooiste vogels te horen fluiten!!

De volgende twee dagen hebben we het rustig aan gedaan zodat Sjoerd kon herstellen, maar heeft Elena wel een huiskamerconcert gegeven voor zo’n vijftien mensen. Iets wat ze normaal gesproken in Nederland heel erg spannend zou vinden, deed ze hier fluitend. Of nou ja… zingend, begeleid door Tony op de piano! Haar passende idee daarbij was: ‘Als het mis gaat, dan moet ik dat nog acht maanden horen, maar daarna ben ik toch weg.’ Maar het ging alles behalve mis, en alle aanwezigen waren enthousiast en onder de indruk van Elena’s uitvoeringen van ‘Let it be’, ‘Fields of gold’ en ‘Imagine’. Trots op zichzelf en blij dat het goed was gegaan, kon Elena zich voorbereiden op haar verjaardag…

Maar voordat de grote dag daar was, moesten we eerst nog het schooltje van binnen en buiten opnieuw schilderen. Een hele belevenis, waarbij alle staffleden zonder zeuren meehielpen! Een goede teambuildingsactiviteit dus, zo dachten wij! Helaas was één lerares het daar niet mee eens. Ze kwam allereerst later omdat ze op het laatste moment had besloten dat ze die ochtend naar de dokter moest, waarna ze vervolgens de deuren en raamkozijnen (die zij beloofd had te schilderen) niet meer wilde schilderen en alleen nog haar eigen klas wilde afmaken. Ze wilde vervolgens ook nergens anders meer helpen en vond dat ze wel weer genoeg gedaan had en naar huis kon. Gelukkig leren we hier in Botswana met de dag assertiever te zijn en besloten we dit dus niet zomaar te laten gebeuren. Elena probeerde de lerares duidelijk te maken dat we als team verantwoordelijk waren voor de hele school en dat zij daar dus ook wel een bijdrage aan mocht leveren. Dit had echter geen succes en Elena liep na een sarcastisch en geïrriteerd ‘well thank you very much!’ weg. Sjoerd vond echter dat het hiermee niet klaar kon zijn en probeerde toch nog eens op een rustige manier uit te leggen wat er van iedereen werd verwacht. De lerares was echter niet te overtuigen en werd enorm boos. Gelukkig had Sjoerd twee weken geleden al een lesje assertief reageren op leerkrachten gehad en was hij hier op voorbereid. Stel je dit voor: Een boze Afrikaanse tante die al schreeuwend en wijzend met haar vinger steeds dichter naar Sjoerd toeloopt en Sjoerd die zijn rug recht en blijft staan en met stemverheffing zegt: “And now you listen, and listen carefully! We are here as a team, and since you came late this morning, we had to do your work as well. I painted all the doors you promised to do and everyone here helped each other and worked very hard. So don’t you think you have the right now to say you’ve done enough and can go home. So pick up your brush, paint your classroom and make sure you clean it afterwards!” Elena stond met grote ogen, piepende oren en trotse gevoelens naar haar assertieve, voor zichzelf opkomende vriendje te luisteren en zag de lerares ontploffen na deze uitspraak van Sjoerd. Ze kreeg haar zin niet en daar kon ze duidelijk niet tegen!! Wat ze allemaal zei zijn we allebei vergeten, maar van boosheid gooide Sjoerd zijn kwast weg en zocht een rustig plekje om even af te koelen. Het resultaat van deze ontploffing was een ijzige en ongemakkelijke stilte, Sjoerd die zo trots op zichzelf was omdat hij eens goed op zijn strepen was gaan staan en een lerares die haar lokaal heeft geschilderd, heeft schoongemaakt en vervolgens zonder iets te zeggen boos naar huis beende. Gelukkig hebben we met de rest van de staff een goede en productieve dag gehad waarbij iedereen trots was op het eindresultaat! Eén probleem: de kwast was kwijt… Bij het navragen aan andere leerkrachten of ze deze kwast hadden gezien, wezen ze lachend met een vinger naar het dak… Ai, Sjoerds assertieve worp was op het dak gevlogen… Die zien we nooit meer, terug!

En toen was het dan echt zo ver… het verjaardagsweekend van Elena. Zaterdagochtend moest ze als verrassing van Sjoerd meekomen in de auto. En zoals de meesten van jullie weten… Elena is niet te houden als er een verrassing op komst is!! Helemaal hyperdepieper zat Elena dus in de auto zich af te vragen waar ze naartoe ging. Sjoerd parkeerde de auto onderaan de voet van de hoogste heuvel in Serowe en vertelde Elena dat ze naar boven zouden wandelen. Onderweg kwamen we het standbeeld van de eerste Botswaanse president (juist, die van de onafhankelijkheid) Seretse Khama tegen. De beste man woonde namelijk in Serowe en is hier ook begraven (Leuk feit, onze school staat praktisch in de achtertuin van de huidige president, de zoon van deze eerste president). Eenmaal boven gekomen waren we helemaal alleen en hadden we een prachtig uitzicht over Serowe en hebben we in de zon genoten van een romantische picknick met wentelteefjes. Elena was intens blij en huppelde van geluk over de heuveltop! Het perfecte verjaardagscadeau!
Even leek zaterdagavond, de avond voor de grote dag, nog alles mis te gaan. Onze auto begaf het zodat we daar geen beschikking meer over hebben, de hartjesballonnen die Sjoerd wilde opblazen bleken meer op biggetjes te lijken (en wie wil er nou biggetjesballonnen op haar verjaardag??), de appelcrumble die Elena zonder recept had gemaakt bleek zo hard te zijn dat je er je tanden op stukbeet en tot slot brak de ‘happy birthday’-slinger doormidden waardoor Elena nu een ‘py birthday’ werd gewenst… Toen dit ook nog eens gebeurde begrijpen jullie dat we gewoon van ellende rollend over de vloer lagen van het lachen… Wat voor Botswaanse verjaardag moest dit gaan worden?
Gelukkig kwam zondag alles goed. De dag startten we met een bezoekje aan onze Indiase Guru in de kerk om vervolgens thuis de laatste voorbereidingen te treffen voor de lunch die we hadden gemaakt voor de gasten. De mensen die ons hier de eerste week, toen ons huis nog niet was ingericht, hebben opgevangen kwamen bij ons lunchen om samen Elena’s verjaardag te vieren. Gezien het zondagmiddag was deed de kerk achter ons huis zijn best om te zorgen voor een leuke muzikale begeleiding (lees: schreeuwende Botswanen die ‘OUT’, ‘OUT’ riepen om de duivels te bestrijden en galmende noten door een microfoon die nog nooit zo vals waren)… We moeten ze dus misschien nog wel happy birthday leren zingen in plaats van dit gejengel!! De lunch was super gezellig en gelukkig voor Elena had één van de gasten een heerlijke cake gebakken die we konden serveren. Zo zou niet iedereen zich deze dag herinneren als de verjaardag waarop we onze tanden zijn kwijtgeraakt aan een applecrumble! Een ander cadeau voor Elena (en ook voor Sjoerd) was dat we samen met Nora en Adir en hun kinderen mee mogen naar het Rhino Sanctuary voor een lunch en een privésafari!! Adir bleek namelijk een gids in het park te zijn en alle goede plekjes om dieren te spotten te kennen. Helemaal niet erg dus dat we vanwege Sjoerds opgelopen virus niet zelf al konden gaan deze vakantie! Wij hebben er al heel veel zin in en zullen proberen zoveel mogelijk goede foto’s te maken om ook jullie ervan te laten meegenieten.
Maar wat is een verjaardag zonder de felicitaties van alle lieve vrienden en familie in Nederland? Na de lunch zijn we dus met mensen meegegaan naar hun huis met wifi zodat Elena alle berichtjes kon ontvangen en we ruim een uur met onze families (die met z’n allen in Nederland ook Elena’s verjaardag vierden) konden skypen!! Wat een fijne en mooie Afrikaanse verjaardag waarop we genoten hebben van de zon en de warmte, de mis in de kerk, de lieve mensen hier, de lekkere lunch, de leuke berichtjes uit Nederland (heel erg bedankt daarvoor dus iedereen), het skypen met onze familie en van de relaxte sfeer die de hele dag over ons heen hing!! En zoals Elena zelf al minstens vierentwintig keer gezegd heeft: Ze is nu 24, dus ze kan nu alles aan wat er het komende jaar op haar pad komt. Of dat nu boze leraressen zijn, of een hele olifantenfamilie op de weg… ze gaat er intens van genieten!

Met Elena’s verjaardag was ook onze vakantie voorbij en gaan we weer met veel plezier en enthousiasme op het schooltje aan de slag met de kinderen!

Veel liefs voor jullie en wij kijken alweer uit naar jullie reacties op dit verhaal!! We vinden het super leuk om op die manier met jullie toch een beetje in contact te zijn!
Heel veel groetjes, dikke knuffels en XXXXXXXXXXXXXXXX